Хайда син чӧргезің-ал, Игорь Филиппович?
Ноо чайааларға одырҷах идіп,
Ағас киртіп,
Кип-азахтар шкафтарын ноол чӧрдің?
Хаҷан Хан Тигірнің тӱбі… тизік –
Андартын пуртах килче!
Алаанҷа ла чазых сӧстер, похсах чіли,
Ардатчалар халыхтар миизін!
Чӱректер киизін!
Син, тізең, Игорь Филиппович,
Ағастарны узур чӧрчезің,
Одырчах идіп…
Синің сӧзіңе тадылығ изіріп,
Чон (О, кӧрерзің!)
Хайҷыны чіли сӱрес чӧрер!
“Пас пирдек мағаа – тӧреен кӱнге –
Тӧрт строкаҷағас таа… кибелізек!
Ӏҷеме мин хығыр пирем, пабама…
Арғыстарыма!
Адың, конечно, сини полар!..”
Игорь Филиппович, ухаанҷылапчам! –
Тілге кірерзің!..
Че мин дее амды
Кӧмес чалған салдым,
Кӧмезегес аарлығ аалҷаа
Хахтап пирдім сӧзім хабынаң
Артых чазығымны!..
Игорь Филиппович, шкафтар-столлар,
Одырҷахтар… кирек ол,
Че Тадар тілін хазыр хазырып
Киректелче алыпос оол!
Син осхас, –
Кибел чазыдын чарыхха чайып,
Хан Тигірнің пуртах тизігін
Тадар сӧзінең ме туғлап! –
Толғап артых изін,
Чӱрек изініп, чонны изіртіп,
Тадылығ сӧзіңнең
Сіліг столны чіли
Кибеліс чазирға! –
Романны, Игорь Филиппович!..
